Boże chroń mnie przed takimi wynalazkami, jak ta komedia romantyczna, choć prawdę mówiąc
Boga w to akurat nie powinienem wplątywać.
Nie jestem zwolennikiem tego gatunku i rzadko po niego sięgam, albo inaczej, rzadko daję się
na niego namówić, ale sądzę, bez zbędnego generalizowania, że nawet i w tej kategorii kinowej,
znajdzie się niekiedy coś może i dosadnie słodkiego, ale przyjemnego i godnego uwagi.
Niestety nie można powiedzieć tego o ''Nagiej prawdzie o miłości'', bo jest ona wzorem
niegodnym naśladownictwa. Rozpisywanie się na większą skalę raczej nie ma tu sensu, ale te
kilka zdań powiedzieć trzeba, by uchronić przed tym filmem, nie tylko zagorzałych fanów
promienistych i banalnych opowiastek, ale ogólnie ludzkość.
Czy w komedii romantycznej należy ukazywać ''robaczywy'' związek i jego rozpad? Jak najbardziej.
Zawsze po przykrych doświadczeniach, może przyjść ta wielka wymarzona miłość. Nazwę to
''złego dobrego początki''. Trudno jednak doszukiwać się jakiegokolwiek zaskoczenia ze strony
reżysera Hay'a, bo u niego już na starcie dostajemy przewidywalność wielkości góry lodowej.
To czego jesteśmy świadkami z minuty na minutę woła o coraz to większą pomstę do nieba!
Kto spodziewa się pełnej westchnień i uniesień ciepło - ckliwej komedyjki, poczuje ogromne
rozczarowanie.
Już sam wstęp udowadnia, że będziemy mieli do czynienia z karykaturalną infantylnością.
Schemat rodem z tanich ''harlequinów'' śmierdzi na kilometr.
Archie podkochuje się w Alice, żonie swego przyjaciela (żal), ta z kolei daje się namówić siostrze
do wystawienia na próbę małżeńskiej miłości i śle mężowi wyznania, podając się za
nieznajomą. Sam, bo o nim mowa, jest dupkiem do kwadratu, szukającym zdrad gdzie tylko się
da, mało tego, bez wahania zdradza nie tylko żonę, ale i kochankę. I tak spirala kłamstw
mniejszego i większego formatu kręci się po ekranie.
Nie byłoby w tym niczego zdrożnego i wytartego fabularnie, nawet mógłbym to jakoś przełknąć,
gdyby nie styl w jakim reżyser tego dokonuje.
Z filmu wieje sztampą, bezpłciowością, tanim love story, marnymi dialogami i KATASTROFALNĄ
grą(??) aktorów, która dosłownie leży na glebie i jest w stanie agonalnym.
Zabawne??? Ciekawe w którym momencie, bo ja niczego zabawnego tu nie zauważyłem.
Poczynania każdego z bohaterów, bez różnicy z którą płcią koegzystujemy, są żenujące.
Do nikogo nie sposób poczuć sympatii, nikomu nie jesteśmy w stanie kibicować, nawet z
empatią do zaistniałej sytuacji jest różnie. Jedyne co poczujemy, to poirytowanie.
Archie to oferma i kutafon, Alice poraża swoją naiwnością i beznadziejnym udawaniem kogoś
innego, siostra Alice Felicity jak widać lubi zrobić małe zamieszanie, gdyż jest wredną ''niby''
femme fatale z kompleksami (najpierw podjudza, a później każde się wycofać Alice - dwulicowa
sucz), a najbardziej wkur...cy Sam, to zakochany w sobie kłamca i fałszywiec. Jak tu ktoś może
przypaść nam do gustu, zwłaszcza w gatunku komedii romantycznej?
Nic w tym czymś nie wygląda naturalnie. Wszystko jest infantylne (powtarzam się, ale co tam),
sztuczne, grubo ciosane, płaskie, tandetne, przez co całość przypomina męczące mdłe mydliny.
Prawdziwej miłości jest tyle co kot napłakał, a ostatnie scenki, ciągną tylko ocenę ku dołowi.
Bardziej przypomina to poradnik antymałżeński kupiony gdzieś na okolicznym bazarku w którym
zawarte są wskazówki jakiej deski ratunku trzeba chwytać, by przejrzeć na oczy. Litości.
Do tego dochodzi familijna ścieżka dźwiękowa (absolutnie nietrafiona) i trywialne kręcenie.
Gdyby nie uroda Jennifer Love Hewitt (mi nie przeszkadzało jej chodzenie w przydużych
bokserkach, to jej mąż powinien zareagować, ale jeśli twierdził, że jest dla niego zerem...) i to, że
gorzej prezentuje się ''Ostrożnie z dziewczynami'', nie uzbierałbym na ocenę 2/10.
Tym razem nie tyle nie polecam, co po prostu odradzam i mówię kategorycznie NIE takim
filmopodobnym rozrywkom.